به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» به نقل از ایبِنا، براساس قوانین موجود در بیشتر کشورها، شرکت های بیمه مستقیم مجبور به عقد قرارداد های بیمه اتکایی هستند تا منافع مشتریان محفوظ بمانند. یکی از مهم ترین دلایل این اجبار، در اصطلاح «حبس نشدن ریسک ها درون یک کشور» است و تمامی بیمه گران تاکید دارند که ریسک های تحت پوشش شرکت های بیمه مستقیم باید در سطح دنیا توزیع شود تا در صورت بروز خسارت های سنگین، امکان جبران آن وجود داشته باشد.

قراردادهای اتکایی با قراردادهای سایر رشته‌های بیمه به علت وجود دو خصوصیت زیر متفاوت هستند:

1-قرارداد بیمه معمولاً بین بیمه‌گر و یکی از آحاد جامعه که می‌تواند یک فرد یا یک واحد تجاری یا صنعتی و یا یک موسسه خیریه و یا یک واحد دولتی باشد، ‌ منعقد می‌شود. یک قرارداد بیمه اتکایی بین دو بیمه‌گر که یکی از آنها به‌عنوان «بیمه‌گر اتکایی» و دیگری بعنوان «بیمه‌گر اولیه» یا «صادرکننده بیمه» یا «بیمه‌گر واگذارنده» نامیده می‌شود منعقد می‌شود. بیمه‌گر اتکایی هم ممکن است بیمه های اتکایی را که پذیرفته است مجدداً بصورت اتکایی بیمه کند که این قرارداد را «واگذاری مجدد» و به تبع آن شرکت بیمه اتکایی مقدم را «واگذارنده» و شرکت اتکایی که واگذارنده را پذیرفته است، «بیمه‌گر اتکایی مجدد» می‌نامند.

2-موضوع یک بیمه می‌تواند مال، شخص یا سود حاصله‌ای باشد که در معرض خطر نابودی یا خسارت قرار دارد و یا اینکه نوعی از انواع مسئولیت‌هایی باشد که بر اثر فعالیت‌های خود وی، کارگزاران یا کارکنان وی بوجود آید. در این حالت، بیمه‌گر مستقیماً حوادثی را که ممکن است منجر به زیان‌های اقتصادی مانند از بین رفتن اموال بر اثر آتش‌سوزی یا خطرات تبعی دیگر و همچنین اتفاقاتی که مسئولیت‌هایی قانونی را بدلیل وارد آمدن صدمات جسمی و یا خسارات به اموال اشخاص ثالث را بدنبال داشته باشد، بیمه می‌کند. در حالی که یک بیمه‌گر اتکایی صرفاً بصورت غیرمستقیم و به لحاظ تعهدی که در جبران خسارت وارد به واگذارنده دارد، به این گونه خسارات اولیه مرتبط و ذی‌علاقه است.