به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» ، بدیهی است که حضور در بازارهای جهانی، دارای فرصت‌ها و تهدیدهای مختلفی است اما کفه کسب منافع مادی و راهبردی آن بر کفه معایب آن سنگینی می‌کند. حضور در بازارهای جهانی ادبیات و شرایط خاص خود را می‌طلبد، قاعده بازی در عرصه جهانی همانند داخل کشور نیست، پس فراگیری قوانین بین‌المللی و آموختن علم اقتصاد جهانی از ضروریات است. در کنار این مسئله دارا بودن مدیران جهانی الزامی است، به عبارتی کسانی که الفبای حضور در بازار جهانی آشنا هستند، الفبا یعنی اصول مذاکره، اصول انعقاد قرارداد و... و البته در این زمینه هیچ مانعی حتی برای جذب مدیران خارجی  وجود ندارد. باید تعصب کورکورانه را کنار گذاشت و از متخصصان امر بهره برد. واقعیت آن است که کشورمان از اینگونه مدیران بی بهره است چرا که که اگر اینگونه بود تاکنون بازارهای جهانی را فتح کرده بودیم. مسئله مهم دیگر، تقنین و تدوین قوانین جهانی در داخل کشور است. به عبارتی با وجود قوانین و فرآیندهای فعلی که منجر به کسب رتبه‌های پایین در شاخص‌های ادراک فساد (130)، توسعه دولت الکترونیک (106)، مشارکت الکترونیک عمومی (145)، سهولت کسب و کار (118)، آزادی اقتصادی (171) و نوآوری (78) شده است، باید عطای حضور در بازارهای جهانی را به لقایش بخشید. به جز این موارد، بهره وری پایین باعث افزایش قیمت تمام شده کالا و خدمات در کشور و مانع حضور جدی در بازارهای جهانی شده است. پس فراگیری قوانین بین‌المللی علم اقتصاد و آموختن آموزه‌های اقتصاد جهانی ضروری است. نکته قابل توجه دیگر آمادگی برای مقابله با بحران‌های اقتصادی است. بدیهی است حضور در بازارهای جهانی علاوه بر فرصت، تهدید جدی نیز به همراه دارد که همان ورود بحران‌های اقتصادی جهان به کشور است. بحران‌هایی که ممکن است اقتصاد کشور را با تلاطم مواجه کند. برای حل این معضل علاوه بر اتخاذ راهکارهای پیشگیرانه باید برای تدوین فرآیند و ساز و کار مقابله با بحران‌ها نیز تمهیداتی اندیشیده شود. به عبارتی باید فرمایش مقام معظم رهبری مبنی بر اقتصاد مقاومتی، درونزا و برونگرا را عملیاتی کرد. پس از سه عامل مهم مذکور یعنی مدیران جهانی، قوانین جهانی و ساز و کار مقابله با بحران،  باید به این اندیشید که آیا حضور در تمام  فعالیت‌های بازارهای جهانی ضروری نبوده و توجه به مزیت رقابتی باید به عنوان یک اصل مورد توجه قرار گیرد. مزیت رقابتی یعنی این که برای حضور در بازار نیاز به تبلیغ زیادی نیست چون در این زمینه به خوبی شناخته شده‌ایم. مثلا می‌توان به مزیت‌های رقابتی کشور مانند گردشگری، گیاهان دارویی، صنایع دستی، خشکبار و سنگ‌های ساختمانی توجه بیشتری کرد. البته این نکته را نباید فراموش کنیم که فرآوری محصولات از ارزش افزوده بالایی برخوردار است اما نباید توسعه صنایع تبدیلی و تکمیلی را با فرآوری محصولات اشتباه گرفت. به طور نمونه صنعت تبدیلی یعنی تولید مربای هویج از هویج اما فرآوری یعنی این که بتا کاروتن به عنوان رنگدانه غذایی از هویج تولید شود. همچنین با توجه به این که اکنون ایران در علوم جدید مانند بیوتکنولوژی، هوافضا و نانو در مرز دانش حرکت می‌کند، یکی از مزایای رقابتی ایران که امکان رقابت با کشورهای پیشرفته دنیا را نیز دارد توجه به این علوم است اما حضور و رقابت در بازارهای جهانی صنایعی مانند خودروسازی، سیمان، فولاد و... که در دنیا صاحب سبک نیستیم، نتیجه‌ای جز اتلاف منابع ملی نخواهد داشت. با این شرایط می‌توان گفت که منافع حضور نیافتن هوشمندانه در بازارهای جهانی به مراتب بیشتر از حضور بدون برنامه ریزی در این بازارها با پیوستن به سازمان تجارت جهانی است.