عصر خودرو

هزینه های صندوق های با درآمد ثابت بررسی شد

عصر بازار- صندوق های سرمایه گذاری یکی از واسطه های مالی تاثیرگذار در بازارهای مالی هستند که با جذب منابع سرمایه گذاران مختلف، امکان سرمایه گذاری غیرمستقیم را برای آنها فراهم می کنند.

هزینه های صندوق های با درآمد ثابت بررسی شد
نسخه قابل چاپ
دوشنبه ۱۷ مهر ۱۳۹۶ - ۱۲:۴۵:۰۰

    به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» به نقل از سنا ، سرمایه گذاران غیرحرفه ای و سرمایه گذارانی که علاقمند به سرمایه گذاری مستقیم نیستند، بر اساس بیانیه سرمایه گذاری صندوق ها و سابقه و مهارت های مدیران آنها و همچنین با بررسی هزینه های مدیریتی و اجرایی صندوق های مختلف، تصمیم به خرید واحدهای سرمایه گذاری آنها می گیرند. از طرف دیگر، مدیران صندوق های سرمایه گذاری با طراحی سیاست ها و استراتژی های صندوق و تهیه برنامه بازاریابی تلاش می کنند با روش های مختلف سرمایه گذاران بیشتری را جذب کرده و صندوق خود را بزرگتر کنند تا از مزایای صرفه جویی ناشی از مقیاس بزرگتر صندوق استفاده کنند. یکی از مواردی که در برنامه بازاریابی مدیران صندوق ها همواره مورد تاکید قرار می گیرد، میزان هزینه های مدیریتی و اجرایی صندوق است. در شرایط رقابتی این هزینه ها در حداقل ممکن قرار می گیرد و به علاوه بیشتر صندوق ها برای جذب مشتریان و ایجاد اعتماد بیشتر، کارمزدهای خود را براساس عملکرد صندوق دریافت می کنند.

    موضوع دیگر تفکیک صندوق های سرمایه گذاری به صندوق های با مدیریت فعال و غیرفعال است. بعضی از صندوق ها با اتکا به مهارت های مدیران خود ادعا می کنند که مهارت قابل توجهی در کسب بازده بیشتر از بازار دارند و بنابراین استراتژی خرید و فروش فعالانه مبتنی بر تحلیل های بنیادی و تکنیکی را مبنای کار خود قرار می دهند و بالطبع هزینه های مدیریتی متناسب با فعالیت و بازدهی صندوق را طلب می کنند.

    در مقابل، بعضی دیگر از صندوق ها با پذیرفتن این موضوع که کسب بازدهی اضافی در بازار با هزینه معقول میسر نمی شود، صندوق های غیرفعال را برای عرضه به سرمایه گذاران معرفی می کنند. این صندوق ها با هزینه های مدیریتی بسیار پایین تر، پرتفوی غیرفعالی را تشکیل می دهند و کمتر به خرید و فروش فعالانه اوراق موجود در پرتفوی خود می پردازند. بعضی از این صندوق ها به عنوان صندوق های شاخصی، ترکیبی مشابه یک شاخص معین را تشکیل می دهند و تلاش می کنند بازده شبیه آن را برای سرمایه گذاران فراهم کنند و بعضی دیگر از آنها در ترکیبی از اوراق با درآمد ثابت و ابزارهای کم ریسک بازار پول سرمایه گذاری می کنند و در مقابل پذیرفتن ریسک کمتر به بازدهی پایین تر قانع می شوند.

    در ایران نیز با توجه به اینکه چارچوب قوانین و مقررات بسیار مساعدی که برای صندوق های سرمایه گذاری تدوین شده، مسیر رشد و توسعه مناسبی را از سال 1386 تاکنون طی کرده اند. در حال حاضر بیش از 200 صندوق مختلف وجود دارد که هر دو دسته صندوق های با مدیریت فعال (صندوق های سهامی و صندوق های مختلط و بازارگردانی) و صندوق های با مدیریت غیرفعال (صندوق های شاخصی و صندوق های با درآمد ثابت) را در بر می گیرد.

    موضوع مهمی که در این یادداشت به آن پرداخته می شود، بررسی هزینه های ارکان صندوق های با درآمد ثابت است. همانگونه که می دانیم صندوق های با درآمد ثابت با هدف سرمایه گذاری در سپرده بانکی و اوراق بهادار با درآمد ثابت طراحی شدند تا با حداقل ریسک، بازدهی مناسبی را برای سرمایه گذاران ایجاد کنند. این صندوق ها از نظر مدیریتی، در زمره صندوق های با مدیریت غیرفعال قرار می گیرند که در آنها با حداقل هزینه و کارمزد مدیریت، پرتفوی تقریباً ثابت و غیرفعالی ایجاد و نگهداری می شود.

    بررسی آخرین گزارش های مالی حسابرسی شده 19 صندوق بزرگ با درآمد ثابت نشان می دهد که در مجموع این 19 صندوق حدود 315 میلیارد تومان تحت عنوان "هزینه های کارمزد ارکان" برای صندوق های خود هزینه شناسایی کرده اند که شامل هزینه های مدیر صندوق، متولی، ضامن نقدشوندگی، حسابرس و ... است. از طرفی در بین صندوق ها هم رویه استاندارد و یکنواختی برای محاسبه هزینه ارکان وجود ندارد. برای در نظر گرفتن تفاوت اندازه صندوق های مختلف، نسبت "هزینه ارکان به ارزش خالص دارایی صندوق" محاسبه شد. متوسط این نسبت برای همه صندوق ها حدود 0.27 درصد است ولی در صندوق های مختلف از 0.01 درصد تا 0.5 درصد تغییر می کند.

    در جدول زیر میزان نسبت هزینه های صندوق های مورد بررسی (بدون بیان نام صندوق ها)، به تفکیک سه طبقه صندوق های با هزینه بالا، صندوق های با هزینه متوسط و صندوق های با هزینه پایین ارائه شده است:

    کاهش هزینه های صندوق های سرمایه گذاری به جذب بیشتر سرمایه گذاران به این صندوق ها کمک می کند و بنابراین لازم است موضوع هزینه های صندوق های با درآمد ثابت مورد بررسی بیشتر قرار گیرد. براساس اطلاعات ارائه شده پیشنهاد می شود که سازمان بورس و اوراق بهادار چارچوب تعیین هزینه ارکان صندوق ها را مورد بررسی مجدد قرار داده و حتی الامکان استانداردسازی بیشتری در این زمینه انجام دهد تا رویه های صندوق های مختلف به هم نزدیک شود. بویژه با توجه به اینکه این صندوق ها از نوع صندوق های غیرفعال هستند، نظارت بر هزینه های مدیریتی و اجرایی آنها ساده تراست و قابلیت استانداردسازی بیشتری دارد. بعلاوه برای کمک به افزایش تنوع صندوق های سرمایه گذاری و کمک به برنامه بازاریابی آنها می توان صندوق ها را بر اساس سطح هزینه های مدیریتی طبقه بندی کرد تا صندوق ها بتوانند بر اساس تفاوت های هزینه ای که ایجاد می کنند به جذب سرمایه گذاران بپردازند .

    برچسب ها