به گزارش پایگاه خبری «عصربازار» به نقل از فارس، رابین میلز یکی از کارشناسان بازار نفتی خاورمیانه طی گفت‌وگویی اعلام کرد: این انتظار وجود دارد که طی سال آینده قراردادهای نفتی بین ایران و شرکتهای بزرگ نفتی خارجی منعقد شود اما این مسئله به سرمایه‌گذاری سریع این شرکت‌ها و در نتیجه افزایش تولید این کشور در آینده منجر نخواهد شد.

در حال حاضر ایران تولید نفت خود را با رساندن به رقم 3.6 میلیون بشکه در روز در محدوده دوران پیش از تحریم‌ها قرار داده است و روز به روز در حال نزدیک شدن به بیشینه ظرفیت خود است.

میلز در گفت وگو با پایگاه خبری آمریکایی تاکید کرد: مذاکرات برای انعقاد قرارداد و همچنین رفع برخی موانع بین ایران و شرکت‌های خارجی تا حدودی زمان‌بر خواهد بود و پس از این مذاکرات و انعقاد قرارداد شروع کار این شرکت‌ها نیز به سرعت شکل نخواهد گرفت و به همین دلیل به طور حتم تاثیر ورود این شرکت‌ها بر افزایش تولید نفت ایران زمان خواهد برد. اما انتظار افزایش نسبی تولید نفت ایران با ورود این شرکت‌ها طی سال آینده نیز دور از ذهن نیز نخواهد بود.

وی با اشاره به روند تائید قراردادهای جدید نفتی ایران گفت: این قراردادها در حال حاضر در هیأت وزیران به تصویب رسیده و به عنوان پایه قراردادهای جدید تعیین شده‌اند اما برخی مراحل قانونی اجرایی شدن این قراردادها باقی مانده است اما این قراردادها به عنوان چارچوب کار از سوی ایران به شرکت‌های خارجی ارائه شده‌اند.

این کارشناس نفتی تاکید کرد: شکل جدید قراردادهای نفتی نسبت به قراردادهای پیشین که براساس تضمین خرید نفت بود فرق کرده است و بیشتر قراردادها خدمت محور هستند. از سوی دیگر دوره اجرای آنها طولانی‌تر بوده و به حدود 20 سال افزایش یافته‌اند و انعطاف پذیری این قراردادها نیز بیشتر شده است.

براساس این قراردادها برای اجرا شکل ثابتی نداشته و بودجه آنها به صورت سالیانه و نحوه اجرای آنها نیز به طور سالیانه تعیین می‌شود که مهمترین بخش این قراردادها جنبه‌های ذکر شده است. از سوی دیگر تفاوت‌هایی نیز در نحوه پرداخت اعمال شده است.

افزایش دوره زمانی قراردادها نیز چیزی است که شرکت‌های خارجی تمایل زیادی برای آن داشته‌اند.

وی تاکید کرد: هم‌اکنون این قراردادها به صورت 50-50 بوده  شرکت مجری 50 درصد عایدی را به عنوان هزینه‌های فعالیت بر می‌دارد. از سوی دیگر یک رقم به عنوان دستمزد و یا عایدی به شرکت ارائه می‌شود که این رقم قابل مذاکره است.

نکته‌ای که حایز اهمیت است این است که شرکت‌ها برای سود خود رقم ثابتی را دریافت می‌کنند و ربطی به میزان نفت تولید شده ندارند.

وی تاکید کرد: این تجربه جدیدی برای ایرانی‌ها در زمینه ورود به قراردادهای بلند مدت خواهد بود.

وی ادامه داد: به نظر من شرکت‌های نفتی مثل توتال فرانسه و انی ایتالیا پیش‌تر تجربه حضور در ایران را داشته و تمایل زیادی برای بازگشت به ایران دارند و این امر را به صورت علنی اعلام کرده‌اند. این احتمال وجود دارد که شل با احتیاط بیشتری به سمت ایران قدم بردارد و بریتیش پترولیوم نیز احتمالاً اقداماتی را برای ورود به ایران انجام خواهد داد اما به طور قطع هیچ شرکت آمریکایی در ایران حضور پیدا نخواهد کرد. در حال حاضر چند شرکت چینی نیز نظیر سینوپک در ایران پروژه‌هایی را در دست دارند. در کنار شرکت‌های فوق شرکت‌های روسی نظیر لوک اویل و گاز پروم نیز از شانس خوبی برای ورود به ایران برخوردار هستند.

وی با اشاره به ذخایر عظیم گازی ایران ادامه داد: ایران در حال حاضر بزرگ‌ترین ذخایر گازی جهان را در اختیار دارد و پس از روسیه و آمریکا سومین تولید کننده گاز در جهان محسوب می‌شود و فاصله زیادی با آمریکا و روسیه در این زمینه دارند اگرچه توانسته‌اند طی 2 سال گذشته تولید گاز خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهند. سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که آیا این کشور می‌تواند به یکی از صادرکنندگان اصلی گاز در جهان تبدیل شود یا نه ؟! چرا که بخش قابل توجهی از گاز تولید شده در ایران در داخل کشور مصرف شده و بخش کمی از آن صادر می‌شود.

وی تاکید کرد: ایرانی‌ها برنامه‌های زیادی برای توسعه صنعت گاز خود داشته و قصد دارند گاز خود را به عراق صادر کنند که این مسئله در آینده نزدیک رخ خواهد داد.

میلز ادامه داد: ایران تمایل دارد تا گاز خود را به عمان و پاکستان صادر کند که به نظر من این مسئله طی 3 تا 4 سال آینده اجرایی خواهد شد.

از سوی دیگر، ایران تمایل زیادی را برای صادرات گاز از طریق خط لوله به ترکیه و اروپا دارد.