به گزارش پایگاه خبری «عصربازار» به نقل از اقتصادنیوز، در کدام صنایع ایران ظرفیت رقابت‌پذیری نهفته است اما شکوفا نیست؟ احمد دوست‌حسینی، قائم مقام سابق وزیر صنعت، معدن و تجارت در این مورد می‌گوید: صنایع و به طور کلی فعالیت‌های اقتصادی، در صورتی که بتوانند مزیت‌های نسبی سرزمینی را به مزیت رقابتی تبدیل کنند یا مزیت رقابتی بیافرینند می‌توانند در سطح جهانی رقابت کنند. فهرست مزیت‌های نسبی کشور فهرست نسبتاً بلندی است که زیاد به آنها پرداخته شده و حتی زیاد هم به آنها مباهات شده است. از این‌رو لازم نیست که توضیح زیادی درباره آنها داده شود و اشاره به آنها کافی است.

وی در ادامه اضافه می‌کند: این مزیت‌ها، هم شامل قابلیت‌های سرزمینی و هم در‌برگیرنده ظرفیت‌های منابع انسانی است. موقعیت ممتاز جغرافیایی و ژئوپولتیکی کشور، تنوع آب و هوایی، میراث غنی فرهنگی و جاذبه‌های گردشگری تنوع و فراوانی معادن و ذخایر معدنی، ذخایر نفت و گاز و نیروی انسانی جوان و تحصیل‌کرده و آماده به کار از جمله آنهاست. مروری گذرا بر این مزیت‌ها و ملاحظه وضعیت کنونی آنها، هم انسان را به فکر فرو می‌برد و هم زمینه‌های توسعه و شکوفایی را روشن می‌کند. چه میزان از ظرفیت ممتاز جغرافیایی و موقعیت ژئوپولتیکی کشور برای توسعه صنعت ترابری داخلی و گسترش تجارت و همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای به عنوان زیرساخت رقابت‌پذیری صنعتی بهره‌برداری می‌شود؟ موانع و چالش‌های آن چیست؟ پاسخ این سوال تقریباً برای همه روشن است. سوال این است که چرا از ظرفیت قابل توجه در این حد کم استفاده می‌شود؟ تنوع آب و هوایی اگر یک مزیت است چرا کشور با مخاطرات عدم تعادل در بهره‌برداری از منابع آب و بهره‌وری کم آن و معضلات زیست‌محیطی روبه‌رو است؟ آیا ادامه و افزایش فشار بر منابع حیاتی تجدید ناپذیر و برهم زننده تعادل‌های زیست‌بومی و محیط زیستی کشور برای تولید و صادرات محصولات کشاورزی (زراعی و دامی) و صنایع وابسته به آنها منطقی است؟ اینکه بخش قابل توجهی از صادرات غیرنفتی کشور را صادرات محصولات کشاورزی تشکیل می‌دهد در تناسب با شرایط اقلیمی کشور است؟ بنابراین به نظرم به این سوال از دو سو باید نگریست و پاسخ کلی این است که صنایعی متکی به منابع طبیعی و ذخایر تجدید ناپذیر با ارزش افزوده کم، به ویژه آنها که تعادل‌های زیست‌بوم و محیط زیست کشور را به مخاطره می‌اندازند از قابلیت رقابتی پایدار برخوردار نیستند و آنها که متکی به منابع انسانی و کارایی سازمانی هستند از قابلیت رقابتی بالقوه برخوردارند.

دوست‌حسینی تصریح می‌کند: صنایعی مانند صنایع پایین‌دستی نفت و گاز و پتروشیمی، فرآوری مواد معدنی، حمل و نقل به‌ویژه حمل و نقل ریلی، زیرساخت‌های گردشگری و IT و ICT هم از مزیت برخوردارند و هم زمینه رقابت‌پذیری دیگر صنایع را فراهم می‌سازند، به بیانی از داشته‌های کشور بهره‌مند هستند و می‌توانند داشته‌ها و قابلیت‌ها را به موقعیت‌های رقابتی تبدیل کنند.